Hoe kan je nou genieten in het nu, als je continu bezig ben met verwachtingen van anderen?

Ik weet nog goed hoe ik op de verjaardag zat van dichtbijstaande familie. Zij boden mij een stuk taart aan, speciaal voor mij gehaald. "Die vindt jij lekker toch?"

Ik hoorde mezelf automatisch zeggen:“Ja, lekker.”

Maar diep vanbinnen wilde ik helemaal geen taart. Ik zat nog vol van de lunch en ik wist dat ik me er later opgeblazen door zou voelen. Bovendien zat ik in een kcal tekort, omdat dat mijn doel was voor de komende maanden. Toch nam ik een stukje. Want ze hadden het speciaal voor mij gekocht. Want het voelde ondankbaar om nee te zeggen. Want wat zouden ze wel niet denken?

En daar zat ik dan: lachend, gezellig meepratend, terwijl ik iets deed dat eigenlijk tegen mijn gevoel in ging.

De stille drang om mee te doen

Dat soort momenten waren er zó veel. Een drankje met vriendinnen terwijl ik liever vroeg naar bed wilde. Een afspraak waar ik heenging terwijl ik verlangde naar rust. Het waren kleine keuzes, maar ze hadden één ding gemeen: ik koos niet voor mezelf, maar voor wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten.

Waarom? Omdat ik bang was anders buiten de groep te vallen. Omdat ik dacht dat mensen me aardiger zouden vinden als ik altijd ja zei. Omdat ik me verantwoordelijk voelde voor hun stemming. Omdat ik bang was iets te missen.

De onderstroom die niemand ziet

Aan de buitenkant leek het prima. Ik was “gezellig”, “betrouwbaar”, “altijd in voor iets leuks”. Maar vanbinnen voelde ik steeds vaker een leegte. Ik leefde niet vanuit mezelf, maar vanuit een soort onzichtbare regels die ik dacht te moeten volgen.

Het is zo’n onderstroom die niemand ziet: je bent aanwezig, maar niet echt. Je glimlacht, maar voelt niet. Je doet mee, maar bent jezelf kwijt.

Het moment van besef

Op een dag viel het kwartje. Ik realiseerde me dat ik niet bang was voor taart, wijn of verjaardagen, maar ik was bang voor wat mensen zouden denken als ik ze afwees. Het ging nooit om dat ene stukje taart. Het ging om mijn behoefte aan goedkeuring.

En toen begon ik mezelf af te vragen: “Wat zou er gebeuren als ik die goedkeuring eens niet nodig had? Als ik mezelf genoeg vond, ook zonder dat stukje taart, zonder dat glas wijn, zonder dat perfecte plaatje?”

Hoe ik langzaam dichter bij mezelf kwam

Het besef kwam niet in één keer. Het was eerder een langzaam ontwaken. Steeds weer kleine momenten waarop ik mezelf de vraag stelde: “Wat wil ík eigenlijk?”

De eerste keren dat ik koos voor mezelf, voelde het ongemakkelijk.

• Ik zei een verjaardag af omdat ik rust nodig had, en voelde me schuldig.

• Ik bestelde water in plaats van wijn, en dacht dat iedereen er iets van zou vinden.

• Ik zei vriendelijk “nee, dank je” toen er taart werd aangeboden, en had het idee dat ik iemand teleurstelde.

Maar tot mijn verbazing gebeurde er… niets. Niemand viel van zijn stoel. Niemand vond me ongezellig. Het drama dat ik in mijn hoofd had bedacht, bleek vooral een verhaal van mezelf.

De vrijheid van kleine keuzes

Het waren geen grote levensveranderingen, maar juist de kleine dingen die verschil maakten. Een verjaardag afzeggen en merken dat ik de volgende dag uitgerust wakker werd. Water bestellen en merken dat ik me de volgende ochtend fit voelde. Dat taartje laten staan en merken dat ik me lichter voelde, in plaats van opgeblazen.

Het waren zulke simpele momenten, maar ze lieten me zien: als ik kies wat goed voelt voor mij, gaat mijn leven er meteen beter uitzien. En dat is misschien wel de grootste winst: genieten van het hier en nu heeft niet zoveel te maken met meer doen. Het gaat juist om minder moeten. Minder voldoen aan verwachtingen, meer luisteren naar jezelf.