Ben ik gek, of is dit het nou gewoon niet?

Er zijn van die momenten waarop ik stilsta bij hoe het leven is ingericht. Niet alleen dat van mij, maar vooral dat van de mensen om me heen. De dagelijkse sleur, de voorspelbaarheid, het ritme waar zo weinig ruimte lijkt voor adem. Een 9-tot-5-baan, vijf dagen werken, twee dagen vrij en dan weer opnieuw. Elke dag wakker worden, ontbijten, haasten, achter een scherm zitten, je pauzes binnen de lijntjes houden, en dan ‘s avonds uitgeblust op de bank ploffen, alsof dat de beloning is. Netflix aan. Avondeten voor de tv. Wachten tot het weekend begint. Wachten op de volgende vakantie. Wachten op pensioen. En dat allemaal omdat het nou eenmaal zo hoort. Omdat we dat zo geleerd hebben. Omdat “zekerheid” belangrijk is. Maar diep vanbinnen weet ik: ik ben daar niet voor gemaakt.

Ik ben niet gemaakt om mijn leven te laten vormen door Excel-sheets, teammeetings of targets die weinig betekenis hebben voor wie ik ben of wat ik voel. Ik ben niet gemaakt om elke dag dezelfde route naar hetzelfde kantoor te nemen, om achter dezelfde tafel te zitten, met dezelfde gesprekken over het weer of het verkeer of wat er gister op tv was. Ik ben ook niet gemaakt om op zondagavond dat knagende gevoel in mijn buik te hebben omdat de maandag weer op me wacht. En ik ben al helemaal niet gemaakt om tot mijn 67e of 70e te wachten met léven. Alsof geluk iets is wat pas mag beginnen als ik oud, moe en versleten ben.

En weet je wat het lastig maakt? Dat gevoel van niet begrepen worden. Alsof je de enige bent die het anders voelt. Alsof je altijd een beetje buiten de lijntjes kleurt, terwijl iedereen daarbinnen lijkt te leven en daar vrede mee heeft. Ik voel me soms een buitenstaander in een samenleving die draait op structuur, op voorspelbaarheid, op 'doe maar normaal'. En soms is dat eenzaam. Soms is het zwaar. Soms vraag ik me ook af: waarom voel ik het zo anders? Waarom pas ik niet in het plaatje?

Maar juist in die momenten herken ik iets in de mensen met wie ik werk. Mijn klanten, de mensen die hun hart volgen, zelfs als het spannend is. Die hun eigen weg proberen te vinden, buiten de gebaande paden. En dat gaat niet altijd soepel. Het is niet alleen maar vrijheid en avontuur en champagne op het strand. Het is ook twijfelen. Het is ook huilen. Het is ook nachten wakker liggen en je afvragen of je gek geworden bent. Het is saai soms, langdradig, frustrerend. Het is eng. Omdat je het alleen moet doen. Omdat er geen standaard routekaart is. Omdat je omgeving je niet steunt, maar angstig maakt.

Maar weet je wat het is? Aan het eind van de dag, is het you vs you.

En de enige die écht hoeft te begrijpen waarom je doet wat je doet — dat ben jij. Niet je ouders. Niet je collega's. Niet je vrienden die denken dat je ‘iets met coaching doet’. Jij.

Want dit leven? Dat is van jou.

Laat dit je herinnering zijn: je bent niet gek. Je bent niet alleen. En je bent tot véél meer in staat dan je denkt. De ruimte waar je naar verlangt, het leven dat je voor je ziet, de vrijheid die soms nog ver weg voelt; het is er al. Misschien nog niet zichtbaar.

Om bij stil te staan:

• Waar in je leven doe je dingen ‘omdat het zo hoort’ en voelt dat eigenlijk nog wel kloppend?

• Als niemand iets van je zou verwachten, wat zou je dan vandaag veranderen?

• Wat kost het je om te blijven passen in een leven dat niet van jou voelt?

• Wanneer voel jij je het meest vrij, het meest jezelf?

• Welke kleine stap kun je zetten richting het leven dat je diep vanbinnen wél voor je ziet?